Winterweer en dekens

Hier is het nu winter. De temperatuur is flink gedaald. Het is zo tussen de 20 en 23 graden overdag. Als de zon niet schijnt dan blijft de temperatuur onder de 20 graden en dan is het koud voor Zambiaanse begrippen. De t-shirts met korte mouwen zijn verruild voor t-shirts met lange mouwen en de bermuda is ingeruild voor de spijkerbroek. ’s Avonds koelt het flink af en dan is het wel fijn dat ik lekker onder mijn dekbed kan kruipen. De kinderen van het voedingscentrum hebben geen dekbed om onder te slapen. Soms is er een deken in huis en die moet gedeeld worden. Dat betekent dat de kinderen het koud hebben. Door een gift vanuit Nederland was het mogelijk om voor ieder kind een deken te kopen. 

Ik heb de dekens gekocht bij de plaatselijke Zeeman. Gelukkig waren ze op voorraad. Het kost wat tijd om de 70 dekens uit het magazijn te halen en bij de kassa te brengen. Dan wil ik gaan betalen en zie ik dat caissière de dekens één voor één langs de scanner haalt. Kun je niet één deken scannen en dat maal 70 doen? Nee, dat is niet mogelijk want de dekens hebben niet allemaal dezelfde code. Ik weet inmiddels dat er tegenin gaan geen enkele zin heeft en bedenk dat dit ook de charme van Zambia is. De Nederlandse gedachte is vaak: tijd is geld maar dat werkt hier niet. Deze keer was tijd daadwerkelijk geld. Sommige dekens hadden een andere code en waren daardoor goedkoper. Mijn geduld werd beloond. De moeders en kinderen waren super blij met de dekens. De kinderen hoeven het niet meer koud te hebben ’s nachts.

De kinderen kunnen altijd water drinken na het eten. Tijdens het eten mag het niet want de kans dat de bekers omvallen is groot en dan hebben we iedere keer een waterballet. Dat is niet handig. Vorige week zie ik ineens bij de voorste rij water op de grond liggen vlakbij twee jongens die zitten te eten.  Wat is hier gebeurd? Ruthie vraagt het aan twee jongens en het antwoord is: O, Dorcas heeft geplast. Dorcas is een meisje van 3 jaar en een ondeugd. Ik moet altijd glimlachen als ik haar rond zie lopen met een air van niemand doet mij iets. Ik had haar wel zien dralen maar niet beseft dat ze op dat moment haar urine liet lopen. Ruthie en ik hebben toch maar even gesproken met Dorcas. Plassen doe je op het toilet en je laat het niet lopen waar je staat. Van een ondeugd veranderde ze voor vijf minuten in een bedeesd meisje. Ze heeft het begrepen, hoop ik. Wat mij nog het meest verbaasde was dat de jongens gewoon dooraten terwijl de urine vlak langs hun bord liep. Ik had mijn bord opgepakt en ergens anders gaan zitten.

Hartelijke groet,

Gerda

Reacties

Schrijf zelf een reactie